Mijn meeloopdag op de Zorgambulance
Sinds ik nauw betrokken ben bij Ambulance Oost, is mij pas duidelijk welke vormen van hulpverlening zij bieden.
Mijn eerdere beeld daarover bleek veel te eenzijdig. Zo had ik bijvoorbeeld geen weet van de Zorgambulance. Ik dacht altijd dat het allemaal onder één noemer viel.
Die dag kwam ik er achter hoe bijzonder het werk bij de Zorgambulance is.
De ambulance zelf bleek al heel anders toegerust te zijn dan de reguliere ambulance. Het was met name gericht op meer comfort voor de patiënt en niet ingericht op vervoer van patiënten in acute en levensbedreigende situaties.
Ik kreeg het één en ander uitgelegd door het team bestaande uit chauffeur en verpleegkundige. Dat het werk intensief kon zijn werd me die dag wel duidelijk.
Voor het hart
We kregen bericht dat een patiënt van het ene naar het andere ziekenhuis gebracht moest worden voor een dotterbehandeling.
Tijdens deze eerste rit merkte ik al hoe bijzonder het persoonlijke contact met een patiënt kan zijn. De patiënt, een man van een jaar of 60, die al begon te grappen en grollen toen hij door 3 vrouwen in uniform werd opgehaald. Je hart zou ervan overslaan ?
Omdat de rit zonder haast verliep, was er alle tijd om in ècht contact te komen. De grappen en grollen waren een duidelijke vorm van coping. De blijkbaar intieme en veilige omgeving van zo’n Zorgambulance maakte dat er in korte tijd veel gedeeld werd. Het verhaal achter het verhaal werd verteld. Er werd met respect en empathie geluisterd. Het stoere schild viel weg.
In het hart
Tussendoor was er ook gelegenheid om met de collega’s ervaringen te delen.
Dat ze bijvoorbeeld een band opbouwen met patiënten, omdat ze herhaaldelijk voor een bestraling vervoerd moeten worden. Wanneer het dan gaat om iemand van je eigen leeftijd en wanneer jezelf te maken hebt gehad met kanker, dan komt het wel heel dichtbij.
Ernstige zieke patiënten die naar een hospice vervoerd moeten worden, wetende daar te gaan sterven. En dan als team het initiatief nemen langs het bedrijf van een patiënt te rijden waar alle werknemers nogmaals afscheid kunnen nemen van hun baas. Deuren open van de ambulance, een laatste blik.
Als terminale patiënt, je laatste rit en dan mogen stoppen bij een dierenasiel om niet te wachten tot morgen. Maar direct je hond mee mogen nemen. Beseffend dat deze extra 24 uur met je trouwe viervoeter onbetaalbaar zijn.
Naar mogelijkheden kijken in plaats van onmogelijkheden, zoals kinderen de hele rit naast papa laten zitten. Voor dat moment de beste vorm van zorg die je kunt bieden, genaamd liefde.
Die verhalen raken …. Bam… in het hart.
Uit het hart
Geen emotioneel epistel, maar een kijkje in wat het leven ook inhoudt. Namelijk ziekte, verdriet, delen, afscheid en ook de grappen en grollen. Zorg met een lach en traan.
Hoe de medewerkers vanuit hun hart werken. Patiënten benaderen zoals jezelf benadert zou willen worden. Of het nu gaat om vervoer voor onderzoek, behandeling of vervoer naar een hospice met omweg langs een dierenasiel.
Diepe buiging voor jullie werk.
Waar een klein gebaar een groot verschil kan maken.
Collegiale groet,
Esther