Een dienst mee mogen draaien bij Ambulance Oost, voelde als “dubbel” interessant. Nog beter kunnen begrijpen wat het werk inhoudt, is winst tijdens de gesprekken die ik heb met medewerkers en leden van het BOT team. En dan ook nog als voormalig operatie assistent weer “proeven” van de medische wereld waarin ik vele jaren werkzaam ben geweest.

Verhoogde hartslag

De week voor mijn meeloopdag begon ik te bedenken wat ik allemaal mee zou kunnen maken. Een afgedekte operatiewond is toch wat anders dan aanwezig zijn bij een ongeval ter plaatse.” In the heat of the moment” zeg maar.

Je weet nooit wat je aantreft en je bent  als één van de eersten ter plaatse. Mijn hartslag steeg enigszins bij dat idee. Het kan toch niet zo zijn dat ik na een dienst meedraaien zelf een EMDR behandeling nodig ga hebben. Ik stelde me gerust met de gedachte, dat ik altijd nog in de ambulance kon blijven zitten 😉

Beetje stoer

Die nacht had ik heerlijk geslapen, ik ging met veel enthousiasme naar de betreffende post. Altijd een hartelijk ontvangst, dus ook deze keer. Eerst maar eens een pak aan. Gek om te merken wat een uniform voor gevoel geeft, wanneer je het zelf aan hebt. Waarschijnlijk niet wanneer je dit elke dag draagt, maar even heel eerlijk : het  voelde wel een beetje stoer.

Social media

Later in de gesprekken kwam naar voren dat een dergelijk uniform ook maakt dat je altijd zichtbaar bent en gezien wordt in wat je doet. Er wordt op je gelet, de focus ligt op jouw handelen. Dat werd me na het eerste ongeval duidelijk.  Helemaal in het huidige tijdperk van social media.

Bij het eerste ongeval waren twee ambulances, politie en brandweer aanwezig. Ik stond daar natuurlijk met ogen op steeltjes te kijken hoe de samenwerking tussen de verschillende hulpdiensten heel gemoedelijk en vanzelfsprekend verliep. Het slachtoffer werd naar het ziekenhuis vervoerd en het leek gelukkig allemaal mee te vallen.

Terug op de post stond er al een verslag van het ongeval op 112 Twente en RTV Oost. Met foto! En juist die foto is waar het nu even omgaat, wanneer ik het over die zichtbaarheid heb waar ik op was geattendeerd.  Wanneer ik daar in uniform met een glimlach had gestaan, omdat ik bewonderend toekeek hoe de samenwerking verliep, kan dat heel verkeerd overkomen. En dan ook nog met mijn handen in de zakken, omdat ik natuurlijk niets mocht doen, had helemaal een gek beeld geschetst. Je kunt je voorstellen dat bij een ernstig ongeval de naasten van een slachtoffer iets gaan vinden van een dergelijk beeld op social media. De ogen zijn dus altijd op je gericht; door omstanders, maar ook door een journalist die blijkbaar mega snel ter plaatse is en alles op de gevoelige plaat legt. En een dergelijke “plaat” kan dus echt heel gevoelig zijn voor diegene die betrokken waren.

Een spoedrit

Tijdens de eerste spoedmelding mocht ik voorin gaan zitten, naast de ambulance chauffeur.

Het is heel  vreemd wanneer je al die verkeersregels ,die als een automatisme in je systeem zitten, ineens niet meer gelden. Harder rijden dan de aangegeven snelheid,  rood licht mogen negeren, links inhalen etc. Ik zat toch met enigszins samengeknepen billen, omdat in mijn brein het onbewuste in strijd kwam met het bewuste; automatisme versus ratio.

De zelfverzekerde rijstijl van de ambulance chauffeur, maakte dat mijn billen zich weer konden ontspannen.

Bijzonder om te zien hoe automobilisten reageren, of vaker niet reageren op een naderende ambulance met zwaailichten en sirene. De één reageert heel zenuwachtig door te remmen, de ander reageert pas wanneer blijkbaar het zwaailicht waarneembaar is in de spiegels. En het zal me niet verbazen dat sommigen met andere zaken bezig zijn in de auto, zoals de telefoon, waardoor traag wordt gereageerd.

Oprecht alle respect naar de ambulance chauffeurs die deze spoedritten regelmatig rijden.

Omstanders

Bij een volgend ongeval was het enigszins hectisch met omstanders, vooral familieleden van het slachtoffer. Omdat ik het geheel goed kon observeren, zag ik de mix aan emoties. Van opluchting dat “wij” er waren, tot ongeduld en bezorgdheid.

Allemaal heel begrijpelijk natuurlijk en door het rustig en adequaat handelen van de ambulanceverpleegkundige verliep alles prima.

Ik moest daarna denken aan de mediaberichten die we steeds vaker lezen over geweld tegen onder anderen ambulance personeel. Ongelofelijk vind ik dat. Ik begrijp heel goed dat emoties hoog op kunnen lopen, ik weet ook dat de maatschappij steeds directiever wordt op het gebied van communicatie.

Maar geweld tegen geuniformeerden die 24/7 voor ons burgers klaar staan en die alles in het werk stellen voor onze veiligheid en gezondheid, nee dat is echt onvoorstelbaar.

Triest dat er een campagne nodig is zoals destijds van SIRE: “Handen af van onze hulpverleners”.

Stoer en koel?

Ook wachten hoort bij dit werk. Het kan vriezen en het kan dooien zeg maar. Hierdoor waren er wel leuke gesprekken en kon ik vragen stellen om de persoon achter het ambulance uniform beter te leren kennen. Wie zijn die mensen die dit werk doen, zoveel nare beelden op hun netvlies krijgen waar wij als leek ons hoofd voor wegdraaien en het liefst van wegrennen. Zijn ze stoer, koel en koud?

No way! Het zijn op en top professionals die met hart en ziel levensreddende handelingen uitvoeren, daarin getraind zijn tot en met, bouwen en vertrouwen op hun collega en óók geraakt worden in bepaalde situaties. Maar bovenal houden ze één ding voor ogen, namelijk zorg bieden en levensreddend handelen wáár dan ook, wàt dan ook en voor wíe dan ook.

Dank voor deze bijzondere dag en voor het kijkje in jullie werkleven.

Diep respect!

Collegiale groet,

Esther