Op zijn billen neerploft en zijn hele leven blijft zitten en kruipen . Nee natuurlijk niet. Na honderd keer vallen staat het honderd-en-één keer weer op. Net zolang tot de eerste wankele stapjes gezet worden en hij/zij uiteindelijk met stevige stappen door het leven gaat.

Op de grond blijven liggen en het opgeven, is iets wat we later in ons leven “leren”. We leren dat we moeten presteren, dat het altijd beter kan en goed is niet goed genoeg.

Angst om te falen

Het is niet gek dat we uiteindelijk bang worden om te falen. We gaan mislukkingen uit de weg, kiezen voor de veilige weg, gaan vermijden en ontkennen of sterk in de aanpassing.

Dit heeft ook te maken met de waarden die we hoog houden: we willen aardig gevonden worden, erbij horen en succesvol zijn. We kiezen vaak kernwaarden die gericht zijn op de buitenwereld. Onze eigenwaarde wordt dan afhankelijk van het bereiken van die doelen. Daarmee leg je het dus in handen van het oordeel van die ander.  Dan hebben we eerder de neiging te gaan vermijden. Of we blijven de dingen doen waarvan we weten er goed in te zijn en die geaccepteerd worden door de buitenwereld. We leven dan om te plezieren ,perfectioneren en pleasen.

Is dit het nu…

En bereik je je doel uiteindelijk wel, dan volgt vaak een leegte of lusteloosheid want dat is het dan. Het valt dan tegen. Dit komt omdat het eigenlijk de waarden zijn vóór de ander en niet die van jou.

Beter is het om kernwaarden te kiezen die gebaseerd zijn op je eigen gedrag en gemoedstoestand en niet op externe doelen die je zelf niet onder controle hebt.

Pijn is fijn

Vaak komen we tot zo’n besef als er zich een crisis aandient. Dan denken we  waar ben ik hemelsnaam mee bezig. Wat is nu ècht belangrijk in mijn leven. Ik heb net als ieder ander meerdere crisismomenten in mijn leven gehad, maar in januari kwam er weer zo’n moment. Aanwezig zijn bij het overlijden van mijn vader deed me ten volle beseffen hoe betrekkelijk alles is. Mijn vader: een harde werker, altijd maar zorgen dat het gezin het goed had en daardoor (in mijn ogen) te weinig genoten van wat het leven nog meer te bieden had. Wat was ik de laatste jaren aan het doen: uren maken, goed willen doen voor die ander, emotioneel een klap krijgen wanneer ik niet iedereen kon helpen, onzekerheid verbloemen door nog harder te werken.

Ik zit nu in een midlife update (nee geen midlife crisis); waar sta ik nu en wat wil ik veranderen. Daarbij vertrekken vanuit (nieuwe)kernwaarden. Ik kan je zeggen dat ik het doodeng vind en dat het me heel onrustig maakt. Minder werken, ànders werken,  focussen op wat er al staat (en waar ik super blij en dankbaar voor ben) en nee leren zeggen tegen nieuwe uitdagingen die niet aansluiten bij wat ik NU belangrijk vind. Focus op vriendschappen en daar dus tijd voor vrij maken. Ja zeggen tegen het één, betekent nee zeggen tegen het ander.

Leven volgens mijn eìgen waarden in plaats van àndermans waarden. Klinkt eenvoudig toch?

Cliënten vragen me ook vaak “Esther hoe moet ik het doen?” Gaat niet om HOE, gaat om GEWOON DOEN. Er is geen andere manier. Vanuit het doen ontstaan vaak vanzelf de juiste antwoorden, nieuwe inspiratie en daarmee motivatie om de weg te vervolgen die je bent ingeslagen.

Het zijn die pijnlijke momenten in een mensenleven die leiden tot de noodzakelijke verandering. Juist door het ervaren van dat soort pijn, ontstaat de benodigde motivatie voor daadwerkelijke verandering.

Dus wees niet bang om te falen, wees niet bang voor mislukkingen, wees niet bang voor de pijn. Want dat is juist wat nodig is en waardoor we groeien en dat is de succeservaring. Succes is geen doel op zich, de groei dat is het succes.

Dat je ergens beter in bent geworden, heeft te maken met eerdere mislukkingen die je hebt doorstaan. De mate van succes die je daarna dus ervaart, heeft te maken met hoe vaak je ergens in hebt gefaald.

Dus ik zeg; succes met falen!

Hartegroet,

Esther